Oud hout, licht, lucht en ruimte

Bewapend met tuinhandschoenen en de snoeischaar sta ik tussen de struiken in de tuin de dorre takken weg te knippen, ondertussen de scherpe doornen van de roos ontwijkend. Ik gooi het snoeiafval op het gras waar zoonlief het vervolgens met enthousiasme in de groenbak gooit. Zoals gewoonlijk vuurt hij een constante stroom van vragen af.
Waarom een meerkoet zo luid schreeuwend achter de eend aangaat, wanneer het warm genoeg is om te barbecuen, hoe laat hij vanavond mag minecraften, of gras in de winter doorgroeit, waarom de maan overdag zichtbaar is? Waarom ik eigenlijk al dat die dorre takken weghaal uit de tuin, kan de natuur dat zelf niet?
Tijdens een adempauze van dit nieuwsgierige mannetje begin ik te vertellen dat sommige planten juist op oud hout groeien, die laten we zitten, en dat andere planten nieuwe takken maken. De natuur zorgt vaak zelf dat takken vergaan en soms helpen we haar een handje. Al luisterend steekt hij zijn neus in een plantje en roept enthousiast uit dat er inderdaad al nieuwe blaadjes aan het groeien zijn. ‘Dicht bij de grond, verstopt tussen de dode takken. De oude takken beschermen dus de nieuwe blaadjes tot ze groot genoeg zijn? En dan haal jij de oude takken weg zodat het verder kan verder groeien?’
Nou ja, dat dus, inderdaad…
Terwijl hij op zoek gaat naar andere tekens van nieuw groen, nu met de aanvulling van nieuw groen op oud hout, sta ik zijn wijze woorden nog te verwerken.

Als mens houden we soms ook vast aan de dorre takken zodat we in de luwte van die takken van voorgaande jaren kunnen doorgroeien. We groeien verder op oud hout.
Maar als we verder, harder of groter willen groeien dan de oude takken toe laten, is het fijn als iemand je kan helpen met snoeien, zodat er licht, lucht en ruimte ontstaat om tevoorschijn te komen.