Kritische stemmetjes en verplichte taken
Noem het innerlijk kind, het engeltje of duveltje op de schouder of intuïtie, vaak zit er een boodschap in die goed is om te horen.
Zuchtend kijk ik naar mijn computerscherm.
‘Ik snap niet dat je het nog probeert’ zegt een stem naast mij. Met grote donkere ogen kijkt ze mij aan door een vrolijk gekleurd brilletje. ‘Data spreadsheets zijn zooooo stom’, en steekt haar tong uit naar het scherm.
Ondanks dat ze gelijk heeft kijk ik haar streng aan, ‘Soms moet je dingen doen die je minder leuk vindt’ leg ik haar uit. ‘En vandaag is dat dus een spreadsheet invullen.’ Mijn geduld is na de zoveelste mislukte poging de juiste data te vinden op en ik heb geen tijd voor belerende meisjes.
‘Je word er wel héél chagrijnig van’ mompelt ze terwijl ze mijn pen pakt en ermee gaat zitten tikken alsof ze op een trommel slaat. Geïrriteerd graai ik de pen uit haar handen. ‘Bemoei je er niet mee, moet je niet ergens anders heen?’
‘Nah niet echt. Jij zegt toch altijd dat het belangrijk is om dingen te doen die je leuk vindt, waar je energie van krijgt? Dat zei je vorige week nog tegen die mevrouw die op gesprek was bij jou.’ ‘Luister jij mijn coach gesprekken af?’ Grijnzend knikt ze. Ongelovig kijk ik haar aan en toch verbaasd het mij eigenlijk niet.
‘Hier, neem maar een paar paaseitjes en ga alsjeblieft iemand anders lastigvallen.’ Met een mond vol chocola, iets mompelend over dat ze niet ver weg gaat huppelt ze de kamer uit.
Tijdens de rit naar huis speelt ze met de bediening van de radio terwijl ik mij groen en geel erger aan de tractor die met een slakkengang voor mij rijdt.
‘Grappig hé, wil je snel naar huis, rijd er zo’n ding voor je, moet je verplicht gas terugnemen.’ zegt ze opgewekt. Mijn al slechte humeur groeit nog een stukje verder, ik vind het helemaal niet grappig.
Thuis, tijdens het koken, blijft ze mij porren met haar kritische vragen en opmerkingen, snoept ze vanalles uit de la, inclusief de laatste paaseitjes die ik voor vanavond had bewaard en eet ze de halve paprika op die ik net voor de pasta heb gesneden. ‘Genoeg! roep ik, nu gaan zitten en eten en verder gewoon even stil zijn, ik kan mezelf niet horen denken!’ Met een mond vol pasta en zalm zegt ze zachtjes ‘Yes, missie bijna geslaagd.’
‘S avonds wil ik eigenlijk alleen maar op de bank gaan Netflixen, maar ze laat mij niet met rust, als een wervelwind holt ze door de kamer. In de hoop die laatste energie eruit te krijgen voor het slapen, gaan we een rondje lopen. Al snel gaat de volle aandacht naar de ondergaande zon en de natuur om ons heen.
‘Mooi hè?’ zucht ze terwijl ze een zoveelste foto maakt met mijn telefoon. Ik knik en sta met mijn gezicht naar de avondzon gericht, gewoon even te staan, genietend van de mooie omgeving.
Ik voel mijzelf ontspannen en tegelijkertijd stopt ze de telefoon in mijn jaszak.
Ik kijk haar aan en zeg ‘Dank je wel voor het dwingen tot even stil staan, mij de les te lezen over wat belangrijk is en mij te helpen ontspannen, dat was even nodig.’
‘Graag gedaan, het duurde even maar nu je eindelijk naar mij luistert gaat het gelijk een stuk beter.’ Ik snap helemaal wat ze bedoelt maar noem haar toch een wijsneus, want dat is ze.
Terwijl ik haar knuffel verdwijnt de kleine eigenwijze Leonie met het vrolijk gekleurde brilletje in mijn armen. Ze fluistert nog ‘Call me when you need me’ en nestelt zich weer in mijn hart. Klaar om mij weer wakker te schudden als het nodig is.
Luister jij weleens naar jouw innerlijk kind? Naar dat stemmetje dat soms irritante dingen zegt die eigenlijk heel waar zijn? Naar het knagende gevoel dat er iets anders kan?
Noem het innerlijk kind, het engeltje of duveltje op de schouder of intuïtie, vaak zit er een boodschap in die goed is om te horen.
Wat verteld jouw innerlijk kind jou?
#innerlijkkind
#morethanwordscoaching
#onthaasten
#kritischestem
